Dat ik een jongetje in onze straat zag staan in een soort pyjama-jurkje, en hoopte dat het Mohammed was, mijn Syrische achterbuurjongetje van een jaar of zes dat elke dag komt vragen of hij onze hond mag aaien – wat hij vervolgens helemaal niet durft. Zodra hij met zijn hand ook maar enigszins in de buurt van de kop durft te komen roept hij altijd heel hard in het Arabisch zijn broer, omdat hij het zo graag aan hem wil laten zien. Maar als de hond dan bijvoorbeeld aan zijn hand ruikt of een poot verzet, vliegt hij weer achteruit.
Dat het waarschijnlijk officieel helemaal geen pyjama-jurkje heet, maar dat het hem gelukkig wel was.