Mensen zeggen vaak: ik heb een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel. De eerste keer dat ik wist dat ik tot die mensen behoor (hoewel ik dat nooit hardop zeg), was in groep 8 van de basisschool. Er bleken steeds van die chromen buisjes te worden gestolen van de wc-rolhouders. Toen zei meneer Marcel: jullie moeten allemaal nablijven, totdat de dader bekent. Dat vond ik zó oneerlijk, als ik eraan terugdenk kan ik het nog in mijn buik voelen. Vooral omdat we allemaal wisten dat Maike het had gedaan, want zij was lesbisch en worstelde daarmee. Maar dat ging ze natuurlijk niet zeggen, zeker niet in een volle klas.
Ik wilde eigenlijk weglopen, zo boos was ik. Ik herinner me nog dat ik naar de deur keek en besefte dat ik daar gewoon heen zou kunnen lopen, dat het fysiek mogelijk was. Maar het voelde niet als een echte optie.
Ik heb dus wel een sterk rechtvaardigheidsgevoel, maar buig vervolgens toch gewoon voor gezag. Misschien zeg ik het daarom wel nooit hardop.