Dat de mensen op station Groningen nooit haast hebben met uitstappen. Ze lijken te denken: we hebben toch al helemaal de tijd genomen om hierheen te gaan, dan maken die twee minuten ook niet meer uit. Dat het vertragend en verkoelend werkt om naar die stad te gaan. Toen ik er woonde stoorde het me dat mijn moeder als ze langskwam altijd zei dat het er zo koud was, ‘veel kouder dan bij ons’. Ik dacht dat je die paar graden verschil niet kan voelen en dat ze het zich inbeeldde. Maar tegenwoordig vind ik het er ook koud. Alsof bij ons de lente al bijna begint en ze daar in Groningen nog niets vanaf weten. Alsof zulke informatie bij hen even weinig haast heeft als de reizigers met uitstappen.
En de Amsterdammers maar haasten. Ze hoeven meestal al zo kort te reizen maar proberen toch nog elke minuut winst te pakken. Een Amsterdammer die het koud heeft, heeft volgens mij al helemaal haast. Maar de Groningers hebben het beter begrepen: vertragen en de kou accepteren. En tegen elkaar zeggen dat het er heus niet echt kouder is dan in de rest van Nederland.