Dat ik ziek ben en daar totaal niet mee om kan gaan. Dat ik de neiging heb om de hele dag heel hard te zuchten, om aan de wereld (god?) te laten merken dat ik in nood ben en dat ik het daar niet mee eens ben. Dat ik ook altijd probeer te begrijpen wat ik precies heb, zodat ik het verloop ervan kan inplannen. Maar dat dat eigenlijk nooit lukt.
Dat ik dan wel eens denk: Ik doe het niet goed, dat ziek zijn. Ik moet daar beter in worden. Maar dat het eigenlijk ook weer niet zoveel uitmaakt. Je verspeelt die tijd toch, dus het maakt helemaal niet uit of je het ondertussen accepteert of je ertegen verzet. Accepteren is ook niet per se leuker, want dan heb je daarna écht niks meer te doen.