Tussenvrouw

Dat ik met mijn honden naar de hei reed, maar er toen een stukje voor mij een oude vrouw van haar fiets viel. Ze viel niet hard, ze schrok vooral. Ik fietste niet direct achter haar, er zat nog een vrouw tussen ons in, en die stopte even, en ergens dacht ik toen al: mooi, dan kan zij dit afhandelen. Want ik had haast en dit paste niet in mijn planning. Maar dat die tussenvrouw toen alleen even vroeg of het weer ging, en daarna wegreed. Maar het ging overduidelijk niet, ze zat te trillen en zei last van haar pols te hebben. Ik vroeg haar of ik niet iemand kon bellen, waarop ze antwoordde dat ze geen kinderen in de buurt had wonen. Dat was op zich de vraag niet, maar ik vermoedde wel al dat er verder ook niemand was. Ze was niet erg genoeg gevallen voor een ambulance, maar leek ook niet zelf naar huis te kunnen. Nu had ik ook geen telefoon bij me, en wel twee honden, dus heel flexibel was ik ook niet qua oplossingen. Ik vroeg haar uiteindelijk maar met lichte tegenzin of ik met haar mee moest lopen naar huis, maar dat wilde ze gelukkig niet. Ze besloot weer te gaan fietsen, en ik reed langzaam achter haar aan (een taak die ik, nogmaals, eigenlijk bij de tussenvrouw vond liggen). Na tien meter stapte ze weer af en trilde ze verder. Ik zei haar dat ze beter kon gaan lopen. Dat wilde ze niet, ze moest en zou fietsen. Uiteindelijk kwam er nog een ander stel aangefietst, en ik besloot hen erbij te betrekken. Zoals de tussenvrouw mij genaaid had, naaide ik hen. ‘Die mevrouw is gevallen’, zei ik. Toen gingen zij zich er gelukkig mee bemoeien. Die man zei tegen mij dat ze nogal eigenwijs was, en ook dat ze misschien niet helemaal 100 procent was in haar hoofd. Op de een of andere manier pleitte dat mij voor mijn gevoel vrij: een demente die geen hulp wil kún je alleen maar laten gaan. Dat ik wel hoopte dat ze niet ergens langs de kant van de weg zou komen te liggen, omdat ik me dan alsnog schuldig zou voelen. Dat ik wederom vond dat die tussenvrouw zich dat veel meer aan zou moeten trekken.