Dat ik met de hond op de hei liep, en er toen een enorme berg verse paardenstront lag. Dat hij erop af liep en ik in paniek ‘nee, niet doen!’ riep, want ik was bang dat hij ervan zou gaan eten. Dat doet hij wel eens. Maar dat hij er toen eroverheen begon te plassen, blijkbaar was dat waar hij vandaag behoefte aan had.
Dat ik dat totaal niet herkende, de fascinatie voor paardenstront niet, maar vooral ook niet de twijfel. Er is geen enkel product waarbij ík denk: zal ik het opeten of eroverheen pissen?