Dat ik gisteren op de fiets ineens moest denken aan dat mijn oma vroeger een keer boos op mij was. Dat was nogal schrikken, want normaal was mijn opa degene die streng deed en gaf mijn oma mij dan juist een knipoog om te laten merken dat ik er niet te zwaar aan moest tillen. Totdat we een keer ergens gingen wandelen en ik een maïskolf vond. Die wilde ik natuurlijk houden, dus ik gaf hem aan mijn oma zoals je als kind altijd dingen aan volwassenen geeft zodat jij je handen weer vrij hebt. Toen keek mijn oma me ineens streng aan en zei ze: ik ben geen uithangbord. Ik wist niet wat dat was, een uithangbord, en durfde het ook niet meer te vragen. Ik begreep wel dat het iets was wat je niet wilde zijn.
Gisteren op de fiets zag ik ineens een uithangbord aan een winkel, of nou ja, ik zie die dingen wel vaker maar besefte toen pas dat zo’n ding ‘uithangbord’ heet en dat mijn oma dat destijds bedoeld moet hebben.