Dat ik op het terras bij het filmhuis ineens een bekende zag zitten, een leuke vrouw waarmee ik vroeger samen vrijwilligerswerk heb gedaan. En toch was mijn eerste neiging: wegduiken. Nadat het gevaar geweken was en ik met kloppend hart weer overeind kwam vroeg ik me wel af waarom ik haar per se niet wilde spreken, of ze dan misschien toch niet echt aardig was. Maar dat was ze wel. Ik denk dat de onverwachtheid het probleem was, het zat niet in mijn systeem om haar vandaag te spreken.
Bij hele goede vriendinnen ben ik trouwens wel altijd blij als ik ze tegenkom, dan zit het ook niet in de planning maar is het een welkome verstoring daarvan. Maar dan kunnen we ook meteen verder met ons doorlopende gesprek, we hoeven geen inventariserende vragenlijst af te werken om elkaars huidige situatie in kaart te brengen. Er is gewoon een kletsmoment bijgekomen, en daar ben ik altijd voor in.
Comentários