Geen kat

Dat ik bij de buren was voor instructies met betrekking tot het verzorgen van hun kat in de vakantie. Dat de betreffende kat niet thuis was, maar dat niet uitmaakte want katten zijn heel vaak niet thuis en dan kun je evengoed voor ze zorgen. Dat ik daarna weer naar huis wilde lopen – ik zou later wel zien welke kat het betrof – maar we hem toen ineens op het pad tegenkwamen. Dat hij zich bij het tuinhekje op de grond liet zakken, op zijn buik, midden op het pad, op een manier die ik mijn katten nog nooit had zien doen. Hij ging wel liggen maar niet rollen zoals de mijne, ik had geen idee waar dit voor diende. Dat ik toen bijna dacht: jij bent geen kat. Maar het was er wel een.

Tweedehands

Dat we best veel spullen nodig hebben voor het nieuwe huis, maar ik steeds twijfel tussen nieuw en tweedehands. Voor sommige dingen betaal ik gerust een godsvermogen, maar bij andere wil ik de koopjes hebben, liefst via een Marktplaatsdealtje waarmee ik iedereen te slim af ben. Vaak begin ik met het koopjesidee en zodra ik dan niks kan vinden is dat godsvermogen ineens best een aantrekkelijke optie.

Nieuw heb ik nu de gordijnen en wat kantoorspullen, tweedehands twee kasten en de tv. De fauteuil heb ik zelfs gereinigd, dus dat is nog beter dan tweedehands. Die heb ik in feite tweedehands bij mezelf gekocht, en dan ook nog voor niks.

Gordijnwinkel

Dat ik een afspraak had in een gordijnwinkel, omdat het de tijd was waarin je alleen nog mocht winkelen op afspraak. Dat ik bij binnenkomst direct al zag dat wat ze daar hadden mijn smaak niet was: veel te bonte kleuren en patronen. En het was dan wel fairtrade, maar niet eens biologisch katoen, dus dan was het de lelijkheid wat mij betreft ook niet waard.

Dat mijn afspraak officieel een half uur duurde, ik nam hun kostbare tijd in beslag, waardoor ik me toch verplicht voelde om nog een paar keer op en neer te lopen in die winkel. Dat die verkoopster intussen ook nog achter mij aan bleef lopen, en ik daarom toch maar af en toe een stof aanwees en zei: deze is ook mooi. Dat ik wel probeerde daarbij de stoffen te kiezen die ik het minst lelijk vond, zodat het zo min mogelijk op liegen leek. Dat was nog best moeilijk, want de meeste stoffen stonden me echt tegen.

Dat ik inmiddels al een kwartier had volgemaakt en daarom op zich wel weg mocht van mezelf, maar dat die vrouw toen begon over staaltjes meenemen. Ze had precies onthouden welke stoffen ik had aangewezen en begon al bijna te knippen. Dat ik toen wel echt een grens voelde en zei: dat is niet nodig hoor, ik onthoud ze wel.

Dat ik winkelen zonder afspraak nu wel veel meer ben gaan waarderen.