Bootje

Dat ik droomde dat ik een spel deed waarbij iedereen mijn gevonden dingen afpakte (het waren een soort jokers, ik had ze zelf gepakt onder banken en dergelijke, ik zou een enorm voordeel hebben ten opzichte van de rest als ik ze kon behouden). Ze pasten niet allemaal in mijn armen en blijkbaar had ik ook geen kluis, dus het was nogal makkelijk jatten voor ze. Ik probeerde de deur van mijn kamer dicht te houden maar toen bleken er meerdere deuren in te zitten. Ik gaf het op en ging weg, en toen ik terugkwam zaten ze met z’n allen zonder mij de puzzels op te lossen (ik vond het overigens ook niet slim om zo samen te werken, het was toch een competitief spel? Nu zou niemand winnen, alleen ik zou verliezen). Ik had daarna al geen zin meer om mee te gaan eten met de groep, maar besloot toch maar even naar het restaurant gegaan, Het was in Londen, een soort Abbey kerk of iets dergelijks, maar ik kon het niet vinden. Daarom vroeg ik het aan twee meiden die ook die kant op liepen. Ze wisten het, daarna zeiden ze nog iets waar ik ook op reageerde maar dat bleek helemaal niet voor mij te zijn bedoeld, ze zaten al lang weer in hun onderlinge gesprek. Bij het restaurant kwam Youp van ’t Hek net naar buiten gelopen. Hij had zijn honden mee maar die mochten niet naar binnen dus ze stonden buiten. Ik dacht meteen: Aha, is het zó’n restaurant. Er stond een hele rij honden te wachten, maar ze waren geen van allen aangelijnd, wat mij nogal gevaarlijk leek zo bij de weg. Ik ging naar binnen en toen bleek dat ze eekhoorn serveerden, een hele per persoon! Ze stonden allemaal rechtop op de borden, gevuld, met staart en al. Ik begon meteen te huilen, zoveel dode eekhoorns! Ik had geen zin meer in mijn vega-gerecht en ging weg. Maar ik bleek alleen per bootje terug te kunnen, en er was geen dienstregeling. Anderen werden allemaal met aangepaste auto’s opgehaald die ook konden varen, ik dacht misschien met iemand mee te kunnen maar zo werkte dat niet. Ik vroeg het aan een gezin en die werden wat emotioneel omdat niet al hun kinderen in de vaarauto mochten, eentje was net te laat geboren om een vergunning te krijgen. Dus uitjes met het hele gezin zaten er niet meer in. Daarna vroeg ik aan de enige andere mensen die niet snel wegvoeren toen ik eraan kwam hoe ik dan naar Hilversum kon. Dat bleek per met fiets en trein te kunnen, maar dan moest ik naar een station zien te komen waar ik nog nooit van had gehoord, iets van ‘Paletna’ en dat zou ik van zijn levensdagen niet gaan vinden. Toen ging mijn hond een stukje zwemmen, hij deed even voor dat er wat hem betreft geen bootje nodig was.

Beits

Dat ik de keukenvloer in de beits ging zetten en dat dat zonder hulp van mijn vriend was gelukt. Bij beitsen voelt het ‘zetten’ zo natuurlijk, je beitst geen dingen, nee, je zet ze in de beits. Dat doe ik bij verf nooit, alleen bij grondverf zet je dingen erin, daarna verf je ze. Of je lakt ze af, dat klinkt ook meteen een stuk professioneler.

Maar ik zette de vloer er dus in en dat ging zo goed dit keer. Vroeger werd ik altijd moedeloos van klusjes in huis, dan vond ik dat mijn vriend moest helpen omdat ik het zelf allemaal niet kon en uiteindelijk zat er sowieso een moment van crisis in, waarop ik naar boven stormde omdat ik het allemaal niet meer wist en dat wilde tonen. Later haatte ik mezelf dan om dit gedrag. Nu was dat dus niet nodig, ik beitste gewoon een vloer. Daarna plofte ik op de bank en was er een programma op tv over stellen die in een soort relatietherapie gingen door met elkaars partner te ruilen. Toen bleek dat ook nog een hele serie te zijn, we kunnen deze mensen wekenlang gaan volgen. Dat het voelde alsof ik beloond werd voor mijn gebeits.

Dat het wel meubelbeits blijkt te zijn, en het er volgens mijn vriend daarom niet lang op zal blijven zitten.

Dood

Dat ik al geslapen had en toen rond één uur ’s nachts wakker werd en iets tegen mijn vriend zei, maar hij reageerde niet. Dat ik naar de wc ging en toen zag dat er beneden nog licht brandde. Dat ik toen concludeerde: mijn vriend ligt dood in bed én hij heeft de lampen aangelaten.