top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik gisteren ontdekte dat ik een moedervlek in de vorm van een komma op mijn bovenbeen heb. Ik dacht eerst nog dat het niet klopte, dat het een haartje of zo was waardoor het een komma leek, ook omdat ik het nog nooit eerder had gezien. Maar het haakje was echt van de moedervlek zelf.

Dat ik toen het gevoel had iets bijzonders te hebben en hier iets mee te moeten, het op de een of andere manier aan mensen moet laten zien. Maar ja, wanneer toon je nou je bovenbenen? De enige aan wie ik het snel kan laten zien is mijn vriend, maar die is doorgaans wat minder gefascineerd door zulke dingen dan ik. Ik dacht ook nog: ik zou een tatoeage kunnen nemen in de vorm van een zin die uit twee delen bestaat, en dan is de komma er al. Het leek me zo leuk als mensen dat dan heel laat zouden ontdekken, dat ze eerst denken dat de hele boel getatoeëerd is en zich daarna pas realiseren dat ik gebruik heb gemaakt van mijn al aanwezige lichaamskenmerken. Maar ook die kans lijkt me vrij klein, vanwege dat bovenbeen dus. Ik heb ook geen one-night stands, bovendien word je dan volgens mij ook niet geacht om over zulke dingen te beginnen.

‘Hannah’

Dat onze kat officieel ‘Hannah’ heet, maar we haar in de praktijk ‘Driedeltje’ noemen. Ik schaam me daar behoorlijk voor, het is een hele rare naam en toch is het wie ze is. Het is gekomen door haar manier van lopen, het feit dat ze altijd eerst een tijd rond-driedelt voordat ze ergens een lekker plekje vindt. Maar ook nu ik dit uitleg schaam ik me, het is bijna niet goed te praten. Als er bezoek komt zeg ik vaak snel weer ‘Hannah’. Het voelt dan wel alsof ik mijn vriend, de honden én de katten zo zie opkijken van: Hannah? Die woont hier niet.

Driedeltje ziet er al haar hele leven uit als een kitten en ze heeft een staart die veel te ver door kan bewegen, ze kan hem plat op haar rug leggen. Verder is ze zwart met wit en ontzettend zacht en knuffelig, bijna te schattig om echt te zijn. Dat we gisteravond voor de grap op haar gingen schelden, juist omdat ze zo lief en zacht is. We noemden haar ineens ‘kanker-Driedeltje’. Maar zelfs als grapje klonk dit te hard, mijn vriend vond het ook echt niet kunnen. Ook ‘kut-Driedel’ wilde maar niet werken als grap. De andere beesten kan ik veel makkelijker voor de grap uitschelden.

Dat ik droomde dat een vriendin van mij zwanger was van de derde, en ik het kind ook even mocht dragen. Maar het bleek heel laag te hangen, ik kon niet eens meer lopen, terwijl ze pas een paar maanden zwanger was. Dat leek me ook niet goed, ik dacht: dat kind komt veel te vroeg. Maar ik wilde haar ook niet onnodig ongerust maken. Toen gingen we fietsen en had ze voor mij een heren-racefiets, dus moest ik met die lage buik mijn been over die stang heen gooien. En het zadel bleek veel te hoog dus toen ik eenmaal zat leek ooit nog afstappen me vrij problematisch. Maar zij maakte zich nergens druk om, ze ging zelfs over heuvelachtige bospaadjes fietsen en daar ergens op de grond picknicken. Ik volgde haar maar, het was tenslotte haar kind dat steeds verder weg zakte.

bottom of page