Dat ik op een cursus voor mijn werk was die begon met een groepsuitleg met slides aan een tafel. We zaten in een kring, vrij dicht op elkaar. De vrouw naast mij ademde nogal zwaar, ze bleek verkouden te zijn. Maar in plaats van zich een beetje in te houden, blies ze gewoon harder door haar neus, het zat een beetje tussen normaal ademen en snuiten in. De boel kwam er gelukkig niet uit – hoewel het dan wel eenmalig was geweest en ik daarna weer naar de uitleg had kunnen luisteren – maar je hoorde dat de lucht er moeite mee had. Soms deed ze ook een beetje lucht door haar mond weg, maar een deel ging toch nog door die snot. Ik kon me totaal niet focussen dus besloot quasi-geïnteresseerd met mijn linkerhand mijn hoofd te ondersteunen, zodat ik onopvallend met mijn wijsvinger mijn oor dicht kon duwen. Ik vroeg me wel af of ze dit door zou hebben, dat vond ik dan toch zielig, maar ze was zo druk met die lucht door die neus heen krijgen dat ze er geen erg in had. Met mijn oor dicht hoorde ik het overigens alsnog, ik kon het zelfs bijna voelen.
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik droomde dat mijn vader zijn ongeluk toch had overleefd, en nu in Rotterdam woonde met weer een nieuwe vriendin. Die had hij bij de bakker ontmoet toen hij nog met de vorige was. We zagen elkaar nooit, hij kwam ook niet meer in zijn boerderij. Ik had hem een tijdje geleden wel gebeld, en gehoopt dat hij mij daarna een keer zou bellen, maar dat deed hij niet. Ik vroeg me af of hij niks meer met mij te maken wilde hebben of dat het door zijn hersenletsel kwam. Ik hoopte dat laatste.
Ik dacht ook: ik zou hem wel snel nog eens willen zien voordat hij opnieuw doodgaat.
Dat ik stoofpeertjes had gekocht, omdat ik die wel lekker vind en het ook zo gezellig vindt om iets te maken dat een hele middag moet sudderen. Ik weet eigenlijk niet of je dat wel zo mag noemen bij peertjes, het zal wel stoven zijn. Maar nu komt het er steeds niet van, er zijn even geen stoofmiddagen. En dan levert zo’n koelkast vol peertjes me alleen maar stress op, alsof de peertjes mij ook lui vinden als ik opnieuw een gerecht maak dat binnen een half uur klaar is. Maar ik zie nog steeds geen stoofpeertjesruimte, ook niet de komende dagen.