Dat ik vanochtend moest huilen omdat mijn vriend weigert de boekhouding van zijn bedrijf goed bij te houden. Dat hij toen zei dat het belachelijk is dat ik me daar zo druk om maak. Dat ik het daar eigenlijk wel mee eens was, maar dat stopte het huilen niet. Het voelde voor mij alsof het er nog eens bij kwam: Ik had al weinig geslapen, over een week speel ik avondvullend en moet iedereen 90 minuten lang naar mij luisteren, en nu weigert hij ook nog om de dingen die we onder controle zouden kunnen hebben fatsoenlijk te doen.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik gisteren in een café een brownie bestelde omdat ze een brownie hadden. Ik vroeg me niet eens af of ik trek had in brownie, ik nam dat ding gewoon. Daarna was ik een beetje brownie-moe.
Dat ik droomde dat de rits van mijn jas stuk was. Het onderste stuk ging nog, maar daarna ging de rits wel omhoog maar zat er toch een gat onder. In het echt is de rits ook stuk aan het gaan, maar is het minder erg. Hij doet het soms nog, als hij verkeerd gaat doe ik hem weer naar beneden en met veel beleid weer omhoog, en dan gaat het goed. Maar misschien moet ik toch niet te lang wachten met een nieuwe, want zo’n situatie als in mijn droom wil ik natuurlijk niet in het echt meemaken. Bovendien heb ik het nu gevoelsmatig al meegemaakt en dan gaat die kapotte rits straks wel een hele grote rol in mijn leven spelen.
bottom of page