Halfslachtig

Dat ik een oude serie maar weer heb opgepakt. Ik vond hem eerder best leuk, maar ook weer niet dusdanig dat ik daar, toen ik druk was, mijn tijd in wilde steken. Maar sinds corona weegt het blijkbaar weer ruimschoots op, ben ik blij dat ik nog een deel te gaan heb. Netflix beschouwde de serie alleen niet meer als van mij, ik moest hem echt weer opnieuw opzoeken. Maar hij wist nog wel waar ik was gebleven met kijken, dat klopt natuurlijk niet. Netflix was dus net zo halfslachtig met het afronden van de serie als ik.

Backstretcherstress

Dat ik een backstretcher op Marktplaats verkocht, een soort houten ding bedoeld om je rug op te rekken. Ik kreeg bieding na bieding (het is een duur ding), en was nogal druk in de weer om op alles en iedereen te reageren. Ik had er zelfs stress van. Totdat mijn vriend er even op ging liggen – nu dat ding toch in de kamer lag – en concludeerde dat hij daarna helemaal geen last van zijn rug meer had.

Dat ik ‘m nu dus niet kan verkopen, omdat mijn vriend ‘m dus misschien wel wil hebben. Maar dat is ook weer niet zeker, meestal houdt hij oefeningen voor zijn rug niet vol. En dan begint de backstretcher-verkoopstress over een paar dagen gewoon weer opnieuw.

Kluns

Dat ik les ging geven via Zoom, en me nogal druk maakte om de technische kant ervan. Dat het toen inderdaad mis ging, de verbinding van een van de cursisten liep vast. Dat ik hem toen even verwijderd had, zodat hij er opnieuw in kon, maar dat vervolgens niet lukte. Eens verwijderd blijft verwijderd, leek Zoom te denken. Dat ik de les ondertussen wilde laten doorgaan – wie weet kwam de deelnemer helemaal niet meer terug en dan had de rest tenminste nog een goede les gehad – maar ondertussen ook probeerde hem terug te halen. Daarvoor moest ik googelen hoe ik het verwijderen ongedaan kon maken, maar dat was nogal ingewikkeld. Dat ik me toen zowel bezwaard voelde naar de verwijderde toe als naar de rest, omdat ik maar met een half oor luisterde. ‘Je zult ze allemaal hun geld terug moeten geven’, ging het al door mijn hoofd.

Dat een vriendin van mij, die docent is aan de universiteit, de week ervoor ook nog verteld had dat als er technisch iets misgaat bij je college, studenten direct concluderen dat de docent niet goed is. Dat had in de krant gestaan. Dat ik dit nieuwsbericht toen even inbracht in het groepje, en dat gelukkig goed viel.

Dat ik daardoor ineens ook weer moest denken aan vroeger, toen ik werkcolleges op de UvA gaf. In mijn lokaal was een soort mediakast met beamer, alleen viel die regelmatig uit. Ik voelde me dan zeer bezwaard, daar ging dat ding weer. Alsof het toch door mijn eigen onhandigheid kwam, maar ik had eerlijk waar geen idee wat ik eraan zou kunnen doen. Dat een van de studenten op een gegeven moment opmerkte dat dit steevast precies om 12 uur gebeurde. Dat ik toen de helpdesk heb gebeld en ze daar een fout hadden gemaakt, het systeem moest om 12 uur ’s nachts geüpdatet worden en opnieuw starten, maar dat gebeurde in mijn lokaal per ongeluk overdag. Dit was dus totaal mijn schuld niet, maar door mijn zenuwachtige gedrag had ik de fout al lang naar me toe getrokken.

Ik weet ook bijna zeker dat de studenten, als je ze er nu nog naar zou vragen, zich herinneren dat ik een kluns was met die kast.