Dat ik een boek heb geschreven dat binnenkort uitkomt. Dat het fictie is, maar ik me toch lichte zorgen maak over wie zich er allemaal in gaan herkennen. Maar dat ik ook vind dat ik daar niet voor kan moeten hoeven zorgen; ik moet mooie dingen maken, en dan moeten zij de scherven maar bij elkaar rapen.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat de kat het dit voorjaar echt te bont maakt met het vangen van vogels en muizen. Dat ik nu ook tegen de zomer opzie; waar gaat ze nog allemaal mee naar huis komen en hoe schuldig naar de natuur toe ga ik me dan precies voelen?
Dat ik helemaal naar was op de dag na de uitslag van de verkiezingen. Dat ik het echt in mijn lijf kon voelen, zóveel onmacht. En ook verdriet, en boosheid. Het gevoel weg te willen uit dit land, maar nergens heen te kunnen omdat domme mensen nou eenmaal overal zijn.
Dat mijn vriend toen zei: ‘Maar deze mensen wáren er altijd al hoor. Er is in die zin gisteravond niks ergs gebeurd.’ Dat ik ineens besefte dat dat klopte; we hebben ze alleen weer even opgeteld.
bottom of page