Je

Dat ik in het ziekenhuis steeds moest lachen toen het over het syndroom dat in onze familie voor blijkt te komen ging. Ik vond het hele gebeuren lachwekkend, om daar met z’n allen te zitten praten over een mogelijk hele erge ziekte zonder dat het echt over mij leek te gaan. Ik gaf ook aan het zonde van hun tijd te vinden om hier wederom over te praten, omdat ik nog steeds niet heb besloten of ik mezelf wil laten testen. Daar moesten we alle drie om lachen.

We gingen ook proberen ‘je’ te zeggen in plaats van ‘u’, dat ging mij vrij goed af maar de genetisch arts minder. Ze zat maar te haperen met ‘u’s die ze dan last-minute in ‘je’ veranderde, daarna had ze weer een fase waarin het ‘u’ vóór en ‘u’ na was. Later was ze scherper, en werd ik weer een ‘je’.

Kunstgras II

Dat ik ineens dacht: Thierry Baudet en kunstgras hebben veel meer gemeen dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze zijn allebei nep en glad, en van allebei had ik nooit gedacht dat het bij zo veel mensen aan zou slaan. Van kunstgras verbaast me dat nog net iets meer.

Plekje

Dat mijn hond zijn snackjes de laatste tijd meestal niet meteen opeet, maar verstopt voor later. Hij zoekt dan een goed plekje in de kamer. Nou is dat nog niet zo eenvoudig, er valt hier weinig te graven. Meestal gooit hij dan her en der wat kussens overhoop alsof hij ik weet niet wat moet verstoppen, maar kiest hij uiteindelijk gewoon voor de hoek van de bank. Daar probeert hij hem dan tussen het kussen en de zijkant te duwen maar dat lukt niet echt, vanwege zijn totale onhandigheid. Dus ligt dat snackje gewoon op de hoek van de bank. Wel doet hij dan nog een poging er wat op te leggen. Buiten zou hij zand kiezen, maar dat hebben we binnen niet. Hij schraapt dan maar wat haren bij elkaar, die liggen er altijd wel bij ons, waardoor ik uiteindelijk een kauwstaafje aantref dat ik meteen zie liggen, met een heel dun plukje haar erop.