%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat het midden in de nacht was, en ik lag al een tijdje wakker. Dat ik daarom besloot maar even beneden tv te gaan kijken, zo ging het slapen toch niet meer lukken. Dat ik de kamer in kwam en de tv toen tot mijn verbazing al aan bleek te staan. Dat ik daarna ook zag waarom; de hond lag met zijn poot op de afstandsbediening. Dat hij zelf ondertussen stug de andere kant op keek.
Dat het toen net leek alsof hij vond dat er niks op tv was.
Dat ik inmiddels niet meer van slag ben van nieuwe maatregelen. Je zou dat flexibel kunnen noemen, maar ik vrees dat dat het niet is. Ik heb het ergens gewoon opgegeven, het idee dat je weet of je de komende maand werk hebt. Ik onderga het maar gewoon. Of zou dat zijn wat andere mensen ‘flexibel’ noemen?
Dat ik tennis keek in coronatijd, en toen zag dat de ballenjongens en -meiden ook mondkapjes op hadden. Dat ik vooral de twee die op hun knieën aan het net zaten te wachten op een bal, ineens enorm op gemuilkorfde honden vond lijken. Het hondse van het klaar zitten werd door die mondkapjes ineens extra naar boven gehaald.
Dat ik ze waarschijnlijk straks, na corona, toch als honden blijf zien. Ze zitten klaar om achter een bal aan te gaan zodra de baas zegt dat het mag.