Dat we op de bank zaten en ik iemand aan de overkant van de straat aanwees en iets zei over een nieuwe overbuurvrouw. Dat mijn vriend haar zag staan en vroeg: ‘Ah, gaan ze nu echt verhuizen?’ Dat ik toen zei: ‘Nee, dit is de nieuwe al.’ Maar dat ik daarna ook begon te twijfelen, de oude overbuurman heeft altijd van die nietszeggende vriendinnen. Dat het enige argument voor mijn theorie toen nog was dat ik haar directe buurman net ‘Ah, jij bent de nieuwe buurvrouw?’ had horen zeggen. Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat hij hetzelfde probleem heeft als wij. Toch reageerde ze niet geschokt, ik ving niks op in de trant van: ‘Ik woon hier al elf jaar!’ Dat we er dus van uitgaan dat ze nieuw is en ons binnenkort maar even voor gaan stellen, met alle risico’s van dien.
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik op het journaal zag dat er een raket werd gelanceerd vanaf een vliegtuig, in plaats van vanaf de grond. Dat ik toen dacht: hoe is dat voor de mensen in dat vliegtuig, zouden die daar veel van merken? En zou dat hun vlucht ook niet enorm vertragen? Totdat ik besefte dat er waarschijnlijk helemaal geen passagiers in zaten, het lanceren van de raket was natuurlijk al reden genoeg om op te stijgen.
Dat er vandaag tussen acht uur en half elf een monteur langskomt voor de jaarlijkse controle van onze CV-ketel. Dat er ook nog bij stond: let op, hij kan een half uur eerder of later komen. Dat ik dat niet logisch vond, neem dat dan in die tijden op. Of zou het voor hemzelf zijn, is hij niet zo goed in plannen? Dat hij het zo wil omdat hij er vaak een half uur bij lummelt, en dan is hij nu toch nog op tijd. Als ze dat halve uur in de planning opnemen, gaat hij nog meer smokkelen en uiteindelijk weet je dan alleen nog dat hij in 2021 langskomt. Of een half uur eerder of later.