Extra compenseren

Dat ik, net als iedereen, soms cadeautjes krijg waar ik niet op zit te wachten. Dat ik dat meestal natuurlijk niet ga zeggen (dat doe ik eigenlijk alleen bij mijn moeder – hoewel het ook bij haar even duurde voordat ik durfde uit te spreken dat ik geen Jan, Jans en de kinderens meer spaar). Wat ik doorgaans doe is extra compenseren: hoe stommer ik het cadeau vind, hoe enthousiaster ik ga doen. Ik denk dat ik bang ben dat je het anders toch aan me kunt zien, plus dat ik soms bijna denk dat diegene als hij nog eens goed naar het cadeau kijkt zelf ook wel beseft dat mensen daar niet op zitten te wachten. Maar als ik dan écht heel blij doe zullen ze denken: dan zal dit toch wel een goede keuze zijn geweest, zó blij ben je niet zomaar.

Doorpakken

Dat ik wat spulletjes aan het kopen was bij de Kringloop en toen bij de kassa iemand anders het spel ‘Stapelwoord’ zag afrekenen. Dat ik dat spel wel ken; mijn vriend en ik troffen het ooit aan in een vakantiehuisje en hebben het toen een paar keer gespeeld. Het is een soort Scrabble maar dan mag je ook letters over elkaar heen leggen. Maar dat het toen de Duitse versie bleek te zijn, dus de telling van de letters was anders. Voor heel makkelijke woorden kreeg je heel veel punten.

Dat ik het wel leuk vond dat iemand dit spel nu bij de Kringloop kocht, en ik hem een goed gevoel wilde geven over zijn aankoop door te zeggen: ‘Dat is echt een leuk spel!’ Dat die man vervolgens een beetje verbaasd opkeek en zei dat hij het voor zijn zoontje kocht. Dat ik me toen ineens zo schaamde, voor het feit dat ik zomaar was begonnen met praten en ook zo enthousiast had gedaan over een spel wat in zijn ogen meer voor kinderen was. Maar dat ik toen blijkbaar als oplossing dacht: nu moet ik doorpakken. Dat ik toen zei: ‘Ja, ik ben daar echt helemaal aan verslaafd geweest’.

Dat dat echt niet waar is, en ik me alleen maar meer ging schamen, en later niet meer begreep hoe ik had kúnnen denken dat de oplossing in die richting zou liggen.

Brengen en halen

Dat ik droomde dat ik toch twee kinderen had gekregen. Het waren allebei nog baby’s (geen tweeling), en de hoeveelheid werk viel me reuze mee. Ik begreep eigenlijk niet wat iedereen er nou zo zwaar aan vond. Dat ik lekker aan het zwemmen was met een van de baby’s, maar me toen ineens realiseerde dat ik ze later steeds zou moeten brengen en halen naar van alles. Dat ik toen spijt had als haren op mijn hoofd; waar was ik in godsnaam aan begonnen?