Geschrapte dingen

Dat ik mijn agenda onoverzichtelijk vind nu bijna alles is afgelast. Dan schrijf ik er nieuwe dingen bij, maar die zijn toch lastig te onderscheiden van de geschrapte dingen. Daardoor vergeet ik steeds bijna mijn afspraken die wel doorgaan. Dat ik dus nog beter zal moeten krassen door de oude dingen heen.

Sowieso merk ik dat ik in deze tijd eerder dingen vergeet dan normaal. Er hoeft zo weinig op gezette tijden dat mijn hoofd dit blijkbaar afrondt naar niets, maar dan is daar toch ineens een tandarts of een tennisles. Het feit dat ik vaak niet eens meer weet welke dag het is, helpt ook niet mee.

QR-codes

Dat ik het natuurlijk erg handig vind dat ik online aankopen met mijn telefoon kan betalen, want dan hoef ik niet op zoek naar mijn identifier. Maar wat ik vervelend vind bij die QR-codes, is dat ik soms nog aan het richten ben, maar hij dan al klikt/scant/fotografeert/hoe heet dat? Alsof mijn telefoon mij opjaagt. Én alsof hij het niet zo nauw neemt met die hele code. Als hij kon praten zou hij zeggen: ‘dat zal die wel zijn’. Maar dat heb ik, zeker met mijn geld, liever niet.

Bloeddruk

Dat ik bij de tandarts was voor een gaatje, en daar een beetje zenuwachtig over was. Dat we eerst een soort klein gesprekje hadden voordat mijn mond open ging, over de hele coronasituatie. Dat ze toen zei: ‘en thuis is het ook alleen maar extra druk’. ‘Bij mij niet’, zei ik tegen haar, ‘want ik heb geen kinderen. En geen werk meer.’ En mijn kat is dood, dacht ik er nog achteraan. Maar dat die tandarts helemaal nergens op in ging, ze vroeg niet eens wat voor werk ik dan deed.

Dat ze daarna ook nog ging boren en ik toen bijna flauwviel, en me helemaal alleen voelde, zo zonder kinderen, werk, kat en bloeddruk.