%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat het midden in de nacht was, en ik lag al een tijdje wakker. Dat ik daarom besloot maar even beneden tv te gaan kijken, zo ging het slapen toch niet meer lukken. Dat ik de kamer in kwam en de tv toen tot mijn verbazing al aan bleek te staan. Dat ik daarna ook zag waarom; de hond lag met zijn poot op de afstandsbediening. Dat hij zelf ondertussen stug de andere kant op keek.
Dat het toen net leek alsof hij vond dat er niks op tv was.
Dat ik stress heb omdat ik een heel vrije columnopdracht heb gekregen. Eigenlijk mag alles. Dat ik daardoor geen idee heb waarover ik het dan zou moeten hebben. Dat ik blijkbaar kaders en beperkingen wil, zodat ik daarbinnen vervolgens kan klagen over de onvrijheid.
Dat ik online kleren kopen altijd zo’n tegenvaller vind. De tijd dat ze onderweg zijn ben je happy, in een soort blijde verwachting van een trui. Maar dan komt de trui en is ten eerste je hele blijde verwachting naar de klote, de rest van de week is dan maar weer gewoon ‘de week’. En dan valt de trui zelf meestal ook nog tegen. En dan moet je de hele boel weer retourneren want anders voel je je helemáál schuldig. Dat doosje staart je dan de hele tijd aan, zo van: je moet nog iets met mij. Een soort omgekeerde blijde verwachting, vermoeiende verwachting. En die duurt in de praktijk langer dan de blijde, want daar heb je veertien dagen voor en die benut ik doorgaans allemaal.