Dat ik online kleren kopen altijd zo’n tegenvaller vind. De tijd dat ze onderweg zijn ben je happy, in een soort blijde verwachting van een trui. Maar dan komt de trui en is ten eerste je hele blijde verwachting naar de klote, de rest van de week is dan maar weer gewoon ‘de week’. En dan valt de trui zelf meestal ook nog tegen. En dan moet je de hele boel weer retourneren want anders voel je je helemáál schuldig. Dat doosje staart je dan de hele tijd aan, zo van: je moet nog iets met mij. Een soort omgekeerde blijde verwachting, vermoeiende verwachting. En die duurt in de praktijk langer dan de blijde, want daar heb je veertien dagen voor en die benut ik doorgaans allemaal.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat de kat het dieetvoer niet eet en ik me nu zorgen om haar maak. Ze weegt al niet zo zoveel, dus daar moeten geen kilo’s meer vanaf. Dat ik net wat voer met mijn vinger uit het bakje schraapte (het is natvoer), en ze het toen wel daarvanaf wilde eten. Dat ik zo meerdere haffels aan haar voorhield en ze die allemaal opat.
Dat het eten geven zo wel een tijdrovende bezigheid is. En mijn vriend wil het voer niet aanraken – je zou het niet zeggen, maar hij neigt naar smetvrees – dus het is vooral mijn tijd die hieraan op zal gaan. Maar als het mijn zorgen wegneemt ben ik de rest van de dag – en vooral ook de nacht – waarschijnlijk wel een stuk efficiënter.
Dat we een huis in Leersum gingen bezichtigen, maar het enorm tegenviel. Op de plaatjes was het een schattig oud huis, maar het bleek in een heel gewone wijk te liggen met allemaal saaie huizen eromheen en vermoedelijk ook veel kinderen (zie de speeltuin voor de deur). En die christelijke basisschool op de hoek hielp ook niet mee. Dat ik nu zelfs helemaal niet meer in Leersum wil wonen, ik ben er klaar mee.
bottom of page