Dat ik inmiddels niet meer van slag ben van nieuwe maatregelen. Je zou dat flexibel kunnen noemen, maar ik vrees dat dat het niet is. Ik heb het ergens gewoon opgegeven, het idee dat je weet of je de komende maand werk hebt. Ik onderga het maar gewoon. Of zou dat zijn wat andere mensen ‘flexibel’ noemen?
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik tennis keek in coronatijd, en toen zag dat de ballenjongens en -meiden ook mondkapjes op hadden. Dat ik vooral de twee die op hun knieën aan het net zaten te wachten op een bal, ineens enorm op gemuilkorfde honden vond lijken. Het hondse van het klaar zitten werd door die mondkapjes ineens extra naar boven gehaald.
Dat ik ze waarschijnlijk straks, na corona, toch als honden blijf zien. Ze zitten klaar om achter een bal aan te gaan zodra de baas zegt dat het mag.
Dat ik laatst bijna flauw was gevallen in de trein. Of eigenlijk gebeurde het al op het perron. Ineens voelde ik dat alles wat je ‘leven’ zou kunnen noemen, op het punt stond uit mijn lichaam weg te trekken.
Dat ik niet begreep waarom ik dat had, en vooral ook niet waarom juist toen. Ik had net een heel stuk van het theater naar het station gelopen, en toen was er niks aan de hand geweest. Dat ik vind dat dat eerder beloond had moeten worden met extra leven.
bottom of page