Mijn oren

Dat ik regelmatig mijn oren uit moet laten spuiten bij de huisarts. Blijkbaar zit er binnenin iets niet goed, waardoor ze na een tijdje steeds weer dicht gaan zitten. Vandaag vroeg de assistente of het om beide oren ging en toen zei ik ja, want dat is altijd zo. Dat ik toen ineens besefte dat er ook mensen zijn bij wie het maar één oor is dat dicht zit. Dat leek me op de een of andere manier nog rotter. Ze zijn misschien niet perfect, mijn oren, maar ik ben toch blij dat ze van binnen symmetrisch zijn.

Terrasje

Gisteren zei mijn vriend ineens: we gaan zo even naar een terrasje. Hij zei dat vrij stellig, alsof het al een feit was, alsof hij zei: het gaat zo regenen. Ik voelde hoe mijn hele lichaam ‘nee’ zei, want een terrasje zat niet in mijn planning. Terwijl ik een tijdje geleden zelf heb aangegeven dat ik het zo fijn vind als hij soms bepaalt wat we gaan doen.

Ik hou er überhaupt van als andere mensen ‘het zeggen’. Ik knap ook op als mijn pianoleraar een nummer heeft uitgekozen en ik dat gewoon moet spelen, of als er een wandelroute staat aangegeven en ik die gewoon moet volgen.

Dus zei ik ook ‘ja’ tegen het terrasje, ondanks mijn lichaam. En daarna was het heerlijk en had hij dus gelijk. Maar zelfs dat vond ik even niet erg, vanaf dat terrasje bezien.

Vliegje

Dat ik in gezelschap was en me echt op een hele rare manier verslikte, terwijl ik niet eens aan het eten was. Dat ik voelde dat dit eruit zag alsof ik niet goed was, en iedereen begon te lachen. Dat ik toen snel zei dat ik volgens mij een vliegje had ingeslikt. Toen verging het lachen ze snel.