Station Baarn

Dat ik zo ontspannen was na mijn goede optreden dat ik vergat om op te letten in de trein. Dat we daardoor ineens in Baarn waren in plaats van in Hilversum. Dat we toen een taxi moesten bellen, omdat het twee uur ’s nachts was en Baarn dan qua drukte een soort begraafplaats is. Dat ik die taxi toen betaald heb en zelfs dat niet erg vond. Of ik speelde iemand die dat niet erg vond, en dat lukte bijzonder goed. En toen was ik ook nog jarig.

Dat mijn vriend toen zei dat hij verbaasd was dat ik er zo luchtig over deed, omdat ik normaal snel boos op mezelf ben als ik geld uitgeef voor niks. Dat hij het daarmee bijna verpestte, maar dat het me toch lukte om ontspannen te blijven lijken.

Dat er ook nog een kat was die echt heerste over station Baarn bij nacht. Dat ik zo blij was voor die kat dat hij dat eindelijk aan iemand kon laten zien.

Dure hobby

Dat schrijven een dure hobby is. Niet qua materiaal, maar wel omdat ik telkens als ik iets fatsoenlijks geproduceerd heb iets leuks mag kopen van mezelf. Blijkbaar schrijf ik toch nog best veel goede dingen.

Kat met kap

Dat mijn kat niet snapt dat ze weer door het kattenluik past nu ze geen kap meer om haar kop heeft. De wond op haar poot is dicht, dus mocht hij gelukkig weer af.

Ze liep wel heel grappig met dat ding op, de oren plat naar achteren en dan echt sjokken alsof ze iets heel zwaars mee moest sjouwen. En ze snapte niet dat ze zich niet kon wassen, dus likte ze steeds de binnenkant van de kap terwijl ze haar pootje er aan de buitenkant tegenaan hield.

Als we op iemand konden stemmen die honderd moet worden, dan zou zij het zijn. En dan krijgt ze voor haar verjaardag een kap.