Dat ik na een paar maanden toch maar weer eens naar de sportschool ging (ik was eigenlijk gestopt, maar het was te warm om buiten hard te lopen en mijn abonnement liep nog). Dat de hele indeling daar toen veranderd bleek te zijn. Dat ik me een beetje betrapt voelde toen ik binnen kwam lopen en eerst een tijdje verdwaasd om me heen keek voordat ik wist waar ik heen moest. Alsof ze me een lesje wilden leren.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik de hoesjes van paraplu’s nooit begrijp. Ze passen er blijkbaar in de winkel in, maar daarna nooit meer. Waarom verkoop je ze dan met hoesje? Het zit mij echt dwars om zo’n hoesje vervolgens in de prullenbak te gooien, zeker als-ie ook nog hetzelfde stippenpatroontje heeft als mijn paraplu. Dan haal ik ze uit elkaar terwijl ze overduidelijk bij elkaar horen. Daarom slingert het hoesje vaak ergens bij mijn kapstok rond, eerst ligt het erop maar natuurlijk valt dat ding er dan steeds af. En elke keer dat ik het zie irriteert het me weer dat hij er nu niet meer omheen past, maar ooit wel.
Dat mijn vriend meestal behoorlijk laat thuis is en ik dat altijd nogal irritant vind, want daardoor eten we heel laat. Ik kan natuurlijk ook alvast eerder eten maar dat vind ik dan weer niet gezellig. Maar dat hij gisteren ineens om zes uur al voor mijn neus stond, en ik daar toch ook een beetje geïrriteerd van raakte. Dat ik toen boven ben gaan zitten.
bottom of page