Dat de fysiotherapeut vroeg wat voor werk ik deed, en toen zei: hier staat ‘werkeloos’. Dat dat me echt door merg en been ging, in mijn beleving ben ik nooit werkeloos geweest. Er was wel een half jaar zonder inkomen waarin ik aan een boek schreef, maar zelf heb ik die term zeker weten nooit gebruikt. Misschien had ik moeten zeggen dat ik in between boeken en optredens was. Maar dan had hij waarschijnlijk ook ‘werkeloos’ genoteerd.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat er wekenlang geen treinen reden naar Amsterdam, en ik toen steeds helemaal om moest reizen via Utrecht. Zo duurde de reis ineens een uur in plaats van twintig minuten. Maar gisteren was dat eindelijk voorbij. Dat ik toen een golf van herwaardering voor rechtstreekse treinen door me heen voelde spoelen. Ik stapte in en vloog in korte tijd naar Amsterdam, heel feestelijk. Ik was bijna verbaasd dat ze geen blikjes achter de trein hingen om het te vieren.
Totdat ik terug moest naar huis, maar dat niet ging omdat er iemand voor de trein was gesprongen. Dat ik toen wel blij was dat ze die blikjes achterwege hadden gelaten.
Dat ik met een vriendin aan het kamperen was op de Hoge Veluwe. Dat we toen even voor ons tentje zaten, en er een jongen kwam aangefietst. Alle zooi had hij op zijn fiets gebonden. In zijn eentje zette hij de tent op, liep hij vrolijk over de camping en kookte hij iets eenvoudigs. Dat ik het eerst wel stoer vond, zo alleen, maar daarna het gevoel kreeg dat hij het erom deed. De ik-ben-weliswaar-alleen-maar-niet-eenzaam-uitstraling begon me steeds meer de keel uit te hangen.
Dat ik ook vond dat hij de volgende ochtend in alle vroegte alweer vertrokken had moeten zijn. Als je alleen gaat, ga dan op doorreis.
bottom of page