top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik op een wc zat waar de afvalbak een sensor bleek te hebben. Als je er in de buurt kwam, ging hij vanzelf open. Ik had de afvalbak niet nodig, dus hoefde daar in principe niet in de buurt te zijn. Het probleem was alleen dat ze de wc-rol precies boven die bak hadden gehangen. Elke keer als je er een paar velletjes vanaf scheurde, kwamen de nieuwe velletjes van de rol vlak boven de bak uit, en ging hij open. Maar ik ging die nieuwe velletjes er natuurlijk niet in gooien. Na een keer of acht begon ik het zielig te vinden. Dat ik toen zei: ‘Ik heb niks voor je, jongen’.

Dat ik de hond aan het uitlaten was en daarom een poepzakje uit mijn zak pakte, en toen een deel van een woord op het zakje zag staan, namelijk ‘stron’. Dat ik toen heel even dacht dat er ‘stront’ op stond. Maar het bleek ‘strong’ te zijn.

Dat ik niet precies weet waarom, maar toch denk dat de wereld mooier zou zijn als er wel ‘stront’ op poepzakjes staat.

Dat ik een tweedehands broek had gekocht, een leuke maar wel met een gat in de knie. Daar ben ik normaal niet zo van, maar hij zat verder goed en bij tweedehands moet je niet al te veel criteria hebben want dan slaag je nooit. Het was gelukkig geen groot gat, meer een horizontale streep, de stof zat nog wel bij elkaar. Maar dat ik die broek toen aan ging trekken en niet gewend was halverwege een gat tegen te komen, dus automatisch aannam dat dat het ‘echte’ gat voor mijn voet betrof. Dat ik daarom nogal hard doorduwde met mijn voet en de broek toen verder uit voelde scheuren.

Dat er nu een groot gat bij mijn knie zit.

bottom of page