top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik in een sportschoenenwinkel was, en even moest wachten omdat alle verkopers druk bezig waren. Dat ik was vergeten hoe dat ook alweer moest. Ga je er dan zo bij staan, bij zo’n setje van verkoper plus klant, als een soort eenpersoonsrij? Maar dan jaag je ze misschien op. Of schiet je zo’n jongen even aan en zeg je dat jij hierna geholpen wil worden? Of komt dat juist agressief over? Of ga je gewoon bij jouw type schoenen staan (voetbalschoenen in dit geval) in de hoop dat zij zelf monitoren dat jij hierna bent?

Dat ik toen toch maar voor de eerste optie koos, ik stond dus bij een setje en sloeg het geheel gade. De schoenen die de vrouw paste zaten blijkbaar niet goed, iets met tennis en haar voorvoet. Ze ging ze dus niet nemen, sorry, zei ze. Daaruit maakte ik op dat ze de verkoopjongen al best veel had laten doen, waarschijnlijk had hij meerdere maten gehaald, wie weet zelfs van meerdere schoenen. ‘Geeft niks’, zei de verkoopjongen toen. Dat ze daarna nog twee keer sorry zei. Dat ik mezelf toen nog mee vond vallen, ik zou in zo’n geval kiezen voor het iets minder nederige ‘helaas’.

Achteraf vond ik echt dat ze niet zo had moeten doen, ze had het zelfs helemaal om moeten draaien en boos moeten worden: ‘waarom hebben jullie godverdomme geen goede schoenen voor mij en mijn voorvoet?’ Maar dat had ze vast niet bedacht, dat dat ook kon. Zelfs ik kwam daar pas uren later op.

Dat ik er inmiddels wel naar luister, maar nog steeds niemand mij uit kan leggen wat een podcast eigenlijk is. Ze zijn ook allemaal zo verschillend, de enige gemene deler lijkt te zijn dat het radio-achtig is, maar je het op de radio (meestal) niet kunt vinden. Ik heb al aan meerdere mensen in mijn omgeving gevraagd om een definitie, maar die antwoorden hielpen weinig en je blijft ook niet bezig, want dan verlies je vrienden.

Omdat het zo vaag is begrijp ik al helemáál niet hoe iemand ooit op het idee ervoor kan zijn gekomen. We misten daarvoor toch niks (en al helemaal niks ondefinieerbaars)? Zou het per ongeluk zijn ontstaan? Dat iemand zat te lullen en dat per ongeluk werd opgenomen en mensen toen zo ontspannen raakten van het terugluisteren dat ze dachten: hoe heb ik ooit zonder gekund? We gaan meer pratende mensen opnemen en dan moeten ze ons daarna zelf maar komen zoeken. Want op de radio zijn we meestal niet.

Dat ik met een vriend en mijn hond bij de la Place was in Laren. Daar spreek ik wel vaker met mensen af, omdat je er ook kunt wandelen. Ik had bij een eerder bezoek al ontdekt dat honden wel in het zitgedeelte mogen komen, maar niet in het keukengedeelte. Dat was toen nogal onhandig aangezien ik alleen was en iets wilde drinken en ze ook niet naar je tafel komen. Maar dit keer was ik met die vriend, dus gaf ik hem de riem (en de hond) en liep ik richting het keukengedeelte om iets te gaan halen. Dat ik toen ik bij de ingang heel even dacht: o ja, je moest hier je schoenen uitdoen. Dat was natuurlijk niet zo, het was iets anders wezenlijks dat ik achter moest laten.

bottom of page