Dat ik corona had gehad en het me nogal tegenviel hoe lang ik daar last van hield. Dat ik daar ook wel tegen andere mensen over klaagde, met zinnen als ‘ik ben nog nooit zo lang verkouden geweest, ‘ik kan niet eens nadenken’, en ‘het voelt alsof dit nooit meer overgaat’. Dat mensen als reactie daarop met allerlei horrorverhalen aan kwamen zetten. Ze kenden allemaal wel iemand die nooit meer de oude was geworden, na 1,5 jaar nog maar halve dagen kon werken of tig soorten therapie volgde om de dag nog enigszins door te komen. Dat ze dat waarschijnlijk met de beste bedoelingen deden.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat onze badkamer momenteel wordt verbouwd. Dat ik nu steeds bang ben dat de bouwvakkers mij lui vinden. Dat ik daardoor ook geen dutjes meer durf te doen overdag, ook al zou ik dat prima kunnen op het geluid van boren en zagen. De slaapkamer ingaan is geen optie, want daarnaast zijn ze bezig en dan zal ik me bij terugkomst nader moeten verklaren. Beneden op de bank liggen kan ook niet, want er zitten raampjes in de deur naar de hal dus dat zien ze ook. Dat ik dan maar wakker moet blijven overdag. Dat ik nu de hele tijd zit te gapen achter mijn computer en daardoor nergens toe kom, maar als zíj maar denken dat ik werk.
Dat ik gisteren met de hond ging wandelen, en dat voor het eerst in zomerjas deed. Dat ik de voordeur achter me dicht trok en toen besefte dat de huissleutel nog in mijn winterjas zat. Dat dat geen ramp was, mijn vriend was immers thuis, maar dat ik toen wel even moest zuchten: nu gaat het gedoe met jassen en sleutels weer beginnen.
bottom of page