%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat mijn hond de laatste weken ineens in de keuken ligt, en ik niet begrijp waarom. Is dit tijdens de hittegolf begonnen omdat het daar toen koeler was, en beviel dat vervolgens dusdanig goed dat hij besloot er een structurele ligplek van te maken? Moet ik er nu ook een kussen neerleggen, zo voor de vaatwasser, of verpest ik de plek daarmee juist?
Dat ik mijn dieren nooit volledig begrijp, het blijft altijd gokken en bijstellen.
Dat ik nu eindelijk begrijp hoe je de deksel van een verfpot opwipt met een schroevendraaier. Mijn vriend zei altijd al: niet draaien met dat ding, maar dan draaide ik toch, omdat ik geen alternatief zag. Hij zei het dan meerdere keren, steeds harder ook. Hij wil namelijk niet dat de hele deksel verfomfaaid raakt, en dat is wel steeds het geval. Maar toen ik er laatst een keer de tijd voor nam, en me echt voornam om niet te draaien, wist ik eindelijk wat ik dan wel moest doen: duwen tegen de binnenrand van de deksel en dan opwippen.
Dat er nu heel veel van me af valt, onder andere omdat mijn vriend weer op normaal volume tegen me praat.
Dat er geen haren meer op mijn jasje zaten toen ik wegging. Ik probeer daar altijd wel op te letten, omdat niet iedereen zo van katten houdt als ik. Maar dat ik toen ergens aankwam en ineens toch nog allemaal haren zag. Die moesten er thuis toch ook al hebben gezeten. Misschien is het omdat de context anders is, dat er thuis relatief inderdaad geen haren meer zaten, maar we het nu, in deze dierloze omgeving, ineens absoluut bekeken?