top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik droomde dat een collega-comedian in de VARA-gids gezegd had dat ik borderline heb. Dat ik daar woest over was, ten eerste omdat het helemaal niet waar is en ten tweede omdat ik dacht: wie ben jíj nou helemaal? Ik stond in de hiërarchie duidelijk boven hem. Dat hij later heel beteuterd aan kwam lopen, omdat hij ook wel wist dat hij fout zat. Maar hij had nog weinig ervaring met interviews, zei hij (waarschijnlijk vanwege zijn plek in de hiërarchie). Dat ik dat dan wel weer begreep.

Dat hij in hetzelfde interview overigens ook de vraag kreeg: vind je Janneke verleidelijk? En toen heel snel en duidelijk ‘nee’ had gezegd. Dat ik dat ook kwetsend vond, maar wel wist dat het zijn goed recht was en dit verder niks met ons werk te maken had. Dat ik daar daarom maar niet over begon.  

Dat ik op een familiefeest was en mijn broer toen iets vertelde, maar daarbij een grammaticale fout maakte. Hij gebruikte een verkeerde verleden tijd. Het was geloof ik een sterk werkwoord en hij vervoegde hem zwak, in twee opzichten. Dat mijn tante hem toen uitlachte. Dat ik dat toch wel erg hard vond.

Dat ik een werkafspraak had met mensen die ik niet goed ken maar wel erg bewonder, en dat altijd nogal spannend vind. Dat ik me daarna onzeker voelde en ook overbewust van mijn lijf, alsof alles nét niet helemaal goed zat. Het voelde ook nog alsof iedereen dat aan mij kon zien, alsof zij ook zouden denken: die armen van Janneke hingen er inderdaad een beetje raar bij.

bottom of page