top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat mijn kapster laatst toen ik wegging een zin zei met daarin: ‘En als je dan over twee of drie maanden weer komt, …’. Dat ik me daardoor direct schuldig voelde. Ze zei het in een bijzin, maar er klonk toch iets van verwijt in door. De eigenlijke tijd die ervoor staat is natuurlijk zes weken. Alsof ze me duidelijk wilde maken dat ik een haar-verwaarlozer ben en dat ik dat natuurlijk zelf moet weten, maar dat zíj het anders zou doen. (‘Maar goed, wie ben ik?’)

Dat er bij mij in de buurt een bedrijf zit dat iets met klokken doet. Om dat te illustreren, staat er in de tuin een paal met daaraan een heel grote stationsklok. Die man heeft ook een stationsklok op het dak van zijn auto (ik ga ervan uit dat het een man is en dat hij hier ook regelmatig ruzie over heeft met zijn vrouw, die zo die auto eigenlijk niet in wil). Dat ik hem laatst weer zag rijden en het er zo armoeiig uit vond zien, het is ook helemaal geen mooie klok. Ineens besefte ik dat het ook een hoop extra benzine kost, zo’n ding op het dak, zou hij dat er eigenlijk wel uithalen? Die klok in de tuin lijkt me wat dat betreft lucratiever, of zou je daar ook voor moeten betalen? Het zal je sowieso het contact met je buren kosten.

Dat ik een foto van mijn meest recente schilderij aan mijn regisseur liet zien, en zij daar laaiend enthousiast over was. Ze gíng er maar over door. Dat ik me toen toch zorgen begon te maken, want over mijn voorstelling had ik haar nog nooit zo enthousiast gehoord.

bottom of page