Zakkenrollers

Dat ik in de trein terug zat vanuit Berlijn, en er toen werd omgeroepen dat we moesten oppassen voor zakkenrollers, vooral op zondagavond. Ze komen de trein in, rollen niet alleen zakken maar ook koffers uit de bagagerekken, en gaan vervolgens de trein weer uit, was het verhaal. Dat ik het nogal brutaal vond, zo’n hele koffer uit een rek halen. Ik zou dat nooit durven. Dat ik dat van die zondagavond ook niet zo goed begreep. Zouden er dan betere spullen in koffers zitten? Of moeten ze de rest van de week op andere treinen aanwezig zijn?

Dat we toen op een station stopten en ik twee jongens met enorme koffers door het gangpad zag lopen en heel even dacht: zouden dit wel hun eigen koffers zijn? Dat het anders wel heel stoer zou zijn, dat ze de lange route kiezen en het hele gangpad doorgaan, met het risico dat iemand zijn eigen koffer voorbij ziet komen rollen van dien. Dat dat natuurlijk ook juist een goede strategie kan zijn. Diegene zal waarschijnlijk denken: hij loopt er zo zelfverzekerd mee rond, hij zal wel net zo’n koffer hebben als ik.

‘Lieven’

Dat ik af en toe appjes krijg van iemand die ‘Lieven’ heet, en ik daar toch elke keer even van schrik. Dan denk ik weer dat er iets in de trant van ‘liefs’ of ‘lieve’ staat, terwijl ik hem helemaal niet zo goed ken. Als er ‘groet, Lieven’ staat, voelt dat op de een of andere manier toch intiemer dan dat er ‘groet, Anton’ had gestaan. Maar ja, hij heet nou eenmaal zo.

Twijfel

Dat ik met de hond op de hei liep, en er toen een enorme berg verse paardenstront lag. Dat hij erop af liep en ik in paniek ‘nee, niet doen!’ riep, want ik was bang dat hij ervan zou gaan eten. Dat doet hij wel eens. Maar dat hij er toen eroverheen begon te plassen, blijkbaar was dat waar hij vandaag behoefte aan had.

Dat ik dat totaal niet herkende, de fascinatie voor paardenstront niet, maar vooral ook niet de twijfel. Er is geen enkel product waarbij ík denk: zal ik het opeten of eroverheen pissen?