Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Donker
Dat ik me gisteravond ineens zo alleen voelde. Ik wás ook wel alleen, maar dat was ik overdag ook geweest, en toen was dat nog geen enkel probleem. Dat ik dat niet begreep en er daarom over na bleef denken. Dat ik toen bedacht dat het misschien aan het donker lag; wanneer het licht is voelt het alsof ik allemaal mogelijkheden heb, maar die lijken te verdwijnen zodra de zon onder is.
Dat dat toch vreemd is, want alleen zijn in een wereld vol zichtbare ruimte zou juist extra alleen moeten voelen. In het donker zou ik nog kunnen denken: de mensen zijn er wel, maar ietsje verderop.
Kansloos
Dat we gisteravond een spelletje deden maar ik echt kansloos was. Dat ik probeerde daar niet chagrijnig van te worden door uit te zoomen en van het grotere concept ‘een spelletje doen’ te genieten. Dat dat redelijk lukte, maar ik toch blij was toen al dat verliezen weer achter de rug was.
Scherven
Dat ik een boek heb geschreven dat binnenkort uitkomt. Dat het fictie is, maar ik me toch lichte zorgen maak over wie zich er allemaal in gaan herkennen. Maar dat ik ook vind dat ik daar niet voor kan moeten hoeven zorgen; ik moet mooie dingen maken, en dan moeten zij de scherven maar bij elkaar rapen.
Te bont
Dat de kat het dit voorjaar echt te bont maakt met het vangen van vogels en muizen. Dat ik nu ook tegen de zomer opzie; waar gaat ze nog allemaal mee naar huis komen en hoe schuldig naar de natuur toe ga ik me dan precies voelen?
Verkiezingen
Dat ik helemaal naar was op de dag na de uitslag van de verkiezingen. Dat ik het echt in mijn lijf kon voelen, zóveel onmacht. En ook verdriet, en boosheid. Het gevoel weg te willen uit dit land, maar nergens heen te kunnen omdat domme mensen nou eenmaal overal zijn.
Dat mijn vriend toen zei: ‘Maar deze mensen wáren er altijd al hoor. Er is in die zin gisteravond niks ergs gebeurd.’ Dat ik ineens besefte dat dat klopte; we hebben ze alleen weer even opgeteld.
Nieuw matras
Dat we net een nieuw matras hebben maar ik nu toch weer elke nacht rugpijn heb. Dat ik nu weer een nieuw matras wil kopen, maar me daar ook een beetje voor schaam, want dat is natuurlijk decadent. Maar dat ik het gelukkig nog niet aan heel veel mensen heb verteld, van dat oude nieuwe matras.
Zeewater
Dat ik droomde dat ik op een heel mooi eiland zat, iets tropisch-achtigs. Dat we op een gegeven moment ontdekten dat we daar wel binnen afzienbare tijd weg moesten, want het zeewater zou gaan stijgen. Dat er toen ineens paniek was, want niemand wist precies hoe hard dit zou gaan. Er waren mensen bij die dachten dat het een kwestie van jaren was, maar ook mensen die acuut begonnen te rennen omdat het anders wel eens te laat zou kunnen zijn. Dat ik toen ineens besefte dat het dringen zou worden om een plekje in het vliegtuig te bemachtigen.
Dat ik daarna wakker werd en trots op mezelf was, omdat ik eindelijk een keer een geëngageerde droom had gehad.
Welteverstaan
Dat ik een roman heb geschreven. Dat ik daar in 2015 mee begon, maar dat hij nu eindelijk uitkomt. Op 4 juli, welteverstaan.
Gaar
Dat ik gisteravond vrij was, en de avond nogal positief begon. Ik ging met een wijntje in de tuin zitten en las een boek. Dat ik ook wat mensen probeerde te bellen. Dat die helaas niet opnamen. Dat ik toen binnen een serie ging kijken, er was nog weinig aan de hand. Maar dat het toen 9 uur was en ik wel uitge-avond was. Dat ik daardoor ging piekeren over mijn leven, of eigenlijk vooral over het feit dat ik niet eens gewoon van een vrije avond kan genieten. Dat mijn vriend en ik toen een spelletje gingen doen en ik iets doms deed. Dat toen de rapen helemaal gaar waren.
Dat ik blij ben dat ik de komende tijd weer gewoon verplichtingen heb in de avond.
Huilen
Dat ik me ineens afvroeg of huilen wél mag in de stiltecoupé.
Volg Janneke
Nieuwsbrief
Meld je aan en mis niets!
Colofon
Foto's: Bas Losekoot, Anne van Zantwijk
Vormgeving voorstellingsbeeld: Marc Koppen
Website: Sanne Groot