Dat we onze oude kat tegenwoordig met z’n tweeën kammen, omdat ze nogal tegenstribbelt. Dan houdt mijn vriend haar voorpoten omhoog en kam ik alle klitten uit haar buik. Ondertussen probeert ze me dan te schoppen en slaan, als een boze kleuter. Zodra haar vacht er weer enigszins uitziet laten we haar weer los. Dan loopt ze een rondje over het bed en wil ze op de terugweg alweer geaaid worden, ze is gelukkig vrij vergevingsgezind. En wij ook.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik een documentaire keek waarin een man werd geïnterviewd over zijn liefdesleven. Na een jarenlang huwelijk had zijn vrouw een hersenbloeding gekregen, ze moest naar een tehuis en er was weinig van haar over. Hij werd er doodongelukkig van om alleen te wonen en overwoog zelfmoord. Maar toen was daar gelukkig Boukje. Nog dagelijks bezocht hij wat er nog van zijn oorspronkelijke vrouw over was, maar daarnaast had hij weer een echte.
Dat ik toen dacht: we hebben allemaal een Boukje nodig.
Dat ik een troostmapje voor mezelf heb gemaakt, voor als ik me slecht voel na een optreden. Dat heb ik best vaak, dan ben ik ontevreden en boos op mezelf. Maar nu heb ik dus een troostmapje. Daarin zit onder andere een filmpje waarop mijn vriend de slappe lach heeft, en een foto waarop de kat al haar pootjes heel gezellig bij elkaar heeft liggen. Dat ik ook troostthee heb. Dat dat allemaal in mijn troostkoffer kan. Die laad ik dan in de troostauto, die achter mij aan naar het theater rijdt. We komen nooit in de file, want we mogen van de politie over de trooststrook rijden.
bottom of page