Laten we de doden alsjeblieft niet wéér herdenken. Niet deze doden en ook niet al die andere doden die zich achtergesteld voelen want dat voelen ze niet. Dat maakt ze juist zo dood.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat er altijd wel iets lichamelijks is wat op dat moment het vervelendst is en dat ik dat altijd graag op wil noemen. Nu is het een aft in mijn mond. ‘Ik heb een aft in mijn mond’, wil ik dan zeggen. Soms is het ook een beginnende keelpijn of anders ben ik altijd nog moe.
Dat ik vermoed dat geluk deels relatief is, en dat dat me vast ooit gaat helpen. Zodra ik dan iets heel ergs krijg, zoals reuma (wat ik niet hoop, maar ik zal heus wel ooit iets krijgen wat erger is dan een aft), heb ik hopelijk geen last meer van zo’n aft. Dan word je filter gewoon grover. Dan is een aft wat nu een gescheurd nagelriempje is of droge handen. Of zal ik altijd alles op blijven noemen?
Dat het me gisteren opviel dat ik nog steeds verbaasd ‘hoi’ zeg als ik in mijn woonplaats iemand tegenkom die ik ken. Ik woon hier nu 8 jaar, en in het begin was die verbazing logisch. Ik weet nog hoe ik alleen de makelaar kende en heel blij was toen ik haar ineens bij de Albert Heijn zag: ik had een bekende gezien, dus nu woonde ik hier echt. Maar inmiddels kom ik doorlopend mensen tegen. Vijftigjarige mannen van de tennis die ook een hond blijken te hebben, zeventigjarige vrouwen van de schilderles op de markt, mindfulnessvrouwen op de fiets, buren in mijn eigen straat en soms zelfs vriendinnen op het station. Misschien wordt het tijd om de verbazing bij mijn ‘hoi’ weg te laten.
bottom of page