Dat ik gisteren al vroeg klaar was met werken, en toen besloot de middag lekker vrij te nemen. Dat dat ook heel prettig begon, maar later steeds minder werd. Tegen het eind van de dag voelde ik me leeg en verveeld. Ik zat dan ook met smart te wachten totdat mijn vriend thuiskwam van zijn werk, maar dat werd maar later en later. Toen hij er om kwart over acht eindelijk was, had ik zelf net een online afspraak. Dat hij het na afloop daarvan moest ontgelden, want door hem heb ik momenteel geen leuk leven. En een klein beetje door corona.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat we binnenkort zeer waarschijnlijk gaan verhuizen, maar op de valreep nog een nieuwe overbuurvrouw hebben gekregen. Dat ik toen eigenlijk helemaal geen zin had om me aan haar voor te stellen, want in mijn hoofd ben ik hier al weg. Dus waar investeer ik dan nog in? Maar dat ik ook geen zin had om dat hele verhaal over onze al-dan-nietverhuizing uit te leggen en dus toch maar netjes mijn naam zei.
Dat ik de hond uitliet en twee oude mensen tegenkwam die bij ons in de straat wonen. Ze zijn niet meer zo goed ter been, dus het lopen is een beetje een klus voor ze. Ze merkten mij ook pas heel laat op, zo druk waren ze met lopen. Dat die vrouw mij, toen ze alles eenmaal kon plaatsen, bedankt voor de stekjes die ik onlangs bij haar in de tuin had gelegd. Dat ze daarna wel een klaagverhaal begon over haar pols, ze klaagt eigenlijk altijd. Ik vraag me altijd af wat haar man daarvan vindt, maar die praat niet zo soepel meer, dus al vindt hij er wat van, dan krijgt hij dat niet een-twee-drie meer duidelijk gemaakt.
Dat we daarna eventjes samen opliepen, de twee oude mensen en ik. Die vrouw klaagde ondertussen nog wat door. Dat ik toen niet wist hoe lang ik naast ze moest blijven lopen, wat het logische moment was om mijn eigen tempo weer op te pakken zonder onbeleefd te zijn.
bottom of page