Tv

Dat ik eindelijk Netflix had genomen en toen ook een grotere tv wilde. Onze oude was zo klein dat je dichterbij moest gaan zitten om de stand bij een voetbalwedstrijd te kunnen lezen. Dat we het formaat dat we wilden aanwezen in de BCC en de verkoper toen zei: dit is een slaapkamerformaat. Dat ik het daar niet mee eens was, ik vond het bioscoopformaat. Dat hij toen zei: Hier wen je binnen twee weken aan en dan voelt ie hetzelfde als de oude. Dat we hem toch mee naar huis namen.

Dat ik die week heel blij aan een paar verschillende vrienden vertelde: we hebben een grotere tv! Maar dat ik alleen maar reacties kreeg in de trant van ‘ik vond het juist wel leuk dat jullie zo’n kleine tv hadden’ en ‘zijn jullie dan zo materialistisch?’

Dat ik wel eens bij een discussie aanwezig zou willen zijn tussen de BCC-man en mijn vrienden. De man van de BCC zal hun tv’s dan ‘smartphone-formaat’ noemen of zelfs niet-bestaand (omdat ze geen tv hebben), en zij zullen wat hij verkoopt ‘Het Kwaad’ noemen. Maar mochten ze het eens worden, dan komt daar misschien wel uit dat wij precies goed zitten, want we hebben én de bioscoopbeleving én we zijn niet super-materialistisch.

Dat niemand onze nieuwe tv echt een verbetering vond, behalve wij zelf.

Trap

Dat mijn ene kat boven bij de trap zat en dat prima vond. De andere was ook boven, maar wilde naar beneden. Dat het duidelijk was dat de Ene haar er niet zomaar door ging laten. Dat de Andere toen overwoog om tussen de spijlen van de balustrade door te springen, zodat ze er niet langs hoefde. Maar dan zou ze zeker 6 treden naar beneden vallen en dat vond ik geen goed idee.

Ik besloot vanuit de badkamer heel enthousiast de Ene te roepen, in de hoop dat ze zou komen en de Andere dan zou snappen dat dit haar kans was om te gaan. Dat de Ene toen wel kwam, maar de Andere ook. Toen bleek dat ik ze alleen maar ging aaien constateerde ik bij beide een lichte teleurstelling, ik had namelijk geen boter voor ze (ik heb nooit boter boven).

Daarna namen ze hun vaste plekken bij de trap weer in.

Styliste

Dat ik voorafgaand aan een televisieopname bij een styliste zat, en aan haar vroeg of ik mijn oorbellen in of uit zou doen. Dat ze toen vond dat ik andere in moest doen maar ik toen zei dat ik maar één paar heb. Dat ze toen geschokt was, ze moest echt even bijkomen. Dat ze daarna zei dat ik oorbellen met diamantjes nodig had en aan mijn vriend moest hinten om die aan mij cadeau te doen. Dat ik niet snapte waarom het diamantjes moesten zijn en ook niet waarom híj dat dan zou moeten betalen, ze had ook helemaal niet eerst naar zijn inkomen gevraagd. Ze had hem wel zien zitten – hij was mee – en gezegd dat ze vond dat hij raar haar had. Maar blijkbaar koppelde ze dat niet aan het feit dat hij ook niet echt het type diamanten-koper is.