Sumava

Dat mijn vriend ’s nachts wakker lag en ik hem vroeg waarom. Dat hij zei dat hij aan het piekeren was over zijn werk. Dat ik hem toen gerust probeerde te stellen door te zeggen ‘denk maar aan Sumava’, het national park in Tsjechië waar we deze zomer waren. Maar dat ik daarna zelf ook mee ging piekeren over zijn werk. Dat hele Sumava is leuk en aardig, maar het lost de problemen niet op.

Beeldhouwen

Dat de tuin eerst een wildernis was en nu netjes is. De buurvrouw vroeg zelfs of we een nieuwe stenen cirkel in de voortuin hadden gelegd, terwijl die er al die tijd al lag. Het is als met beeldhouwen, dacht ik toen: zoals je het beeld moet bevrijden uit de steen, zo moest ik de cirkel bevrijden uit het onkruid. Je ziet de boompjes nu weer, de kleine appels die beginnen te groeien en de leuke slingerpaadjes die mijn vriend er ooit heeft aangelegd.

Maar dat ik de tuin nu ook wel kwetsbaar vind – iedereen kan hem zien en onze katten zullen het wellicht jammer vinden dat andere katten nu ook zien dat het een tuin betreft.

Bourgondisch

Dat ik van nature helemaal niet bourgondisch ben, en gisteren weer besefte dat mijn vader dat wel was. Dat ik toen bedacht dat ik hem af en toe maar een beetje na moet proberen te doen. Dat ik toen op de bank ging zitten voor de tv, met mijn benen op tafel, niet met een biertje en een sigaret erbij maar wel met thee en koekjes. En dat ik toen probeerde niet op de klok te kijken die boven de tv hangt.

Je kunt Bourgondiërs wel nadoen, maar je wordt ze nooit.