Dat een vriendin van mij een nestkastje met jonge vogeltjes had maar bang was dat het niet goed met ze ging, omdat ze al een tijdje niet meer kwetterden. Dat ik toen ging kijken. Dat ze allemaal dood bleken te zijn. Je kon de gezellige kleine bekjes nog zien, maar de vliegen maakten dat het geheel toch echt doorsloeg naar de ongezellige kant.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik als ik ’s nachts na een optreden naar huis rijd vaak een vriend zoek op de weg, iemand achter wie ik aan kan rijden. Zeker bij onverlichte wegen. Dat moet dan wel iemand zijn die ook 130 rijdt en geen laffe 117, want ik wil naar huis. Vaak irriteert het me na een tijdje dan toch dat hij precies 130 rijdt terwijl onze meters waarschijnlijk iets te voorzichtig zijn afgesteld. Echte vrienden bepalen niet voor elkaar hoe hard de ander mag rijden, vind ik.
Uiteindelijk is niemand op de weg echt je vriend.
Dat ik in Parijs zo graag een Parisienne wilde lijken. Dat dat op een gegeven moment leek te lukken in de metro. Ik wist waar ik eruit moest dus kon net als de Fransen gewoon op mijn telefoon tijdens de rit. Totdat ik eruit moest en op het knopje drukte waardoor de deuren opengingen maar ze echt open schoten en ik daarvan schrok.
bottom of page