Dat ik de ombudsman zo’n negatieveling vind.
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik een ja-hond en een nee-hond heb. De ja-hond is in principe enthousiast als we iets gaan doen en rent dan alvast naar deur. Ondertussen zoekt hij steeds oogcontact zodat hij zeker weet dat wij ervan op de hoogte zijn dat hij graag meegaat, waarnaartoe dan ook. De nee-hond heeft in principe geen zin in, en stopt zodra ik mijn jas pak zijn kop snel nog wat dieper achter zijn voorpoot weg omdat hij hoopt dat we hem dan vergeten. Hij gaat er niet vanuit dat wat we van plan zijn iets toe zal voegen aan zijn dag.
Dat ik me toen realiseerde dat ik een nee-mens ben.
Dat ik droomde dat de familie van mijn vriend onverwacht langskwam maar we ze niet konden vinden in ons eigen huis. Toen we ze later die dag thuis opbelden zeiden ze: Dan komen we morgen wel weer. Maar dan zou ik alweer twee dagen niks kunnen doen voor mijn werk. En toen was mijn moeder ook nog jaloers omdat mijn tante steeds een vriend had en zij niet, waar ik voor mijn gevoel ook iets mee moest. En toen werd ik wakker en begon ik mij weer zorgen te maken over mijn voorstelling en over hoe ik mijn hobby’s volgend jaar met elkaar kan combineren qua tijd en geld. Maar nog een keer wakker worden zat er niet in, dit waren de echte zorgen en daar moest ik het mee doen.