Dat ik eerder zo stoer schreef dat ik gewoon binnen mag zitten van mezelf bij mooi weer, maar dat ik daar nu toch een kanttekening bij moet plaatsen. In bad gaan als de zon schijnt voelt toch wezenlijk verkeerd.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat onze oude kat is doodgegaan, en ik daar op zich prima mee om kan gaan, aangezien ze een mooi leven heeft gehad. Maar dat de samenstelling in ons huis nu niet meer klopt. Eén kat en twee honden, dat past niet bij mij. Ik durf ook bijna niet tegen mensen te zeggen dat dat onze huisdieren zijn, omdat ze dan een totaal ander mens voor zich zullen hebben dan ik in feite ben.
Dat het in huis ook nog een beetje gek is dat ze er niet meer is: dan doe ik de deur naar de hal toch nog voorzichtig open, omdat ik verwacht dat ze anders naar binnen schiet. Of ik stap over bepaalde traptreden heen, omdat ze daar de laatste tijd vaak op lag. Ik weet al wel dat ze dood is, maar mijn lichaam nog niet.
Dat wij altijd houtkorrels gebruiken in de kattenbak. Die hebben een lichte, gelige houtkleur, een soort grenen. Maar dat de buurvrouw ons toen een paar zakken had gegeven die zij over had, want haar katten poepen de laatste tijd liever op klei. Dat ik die nu dus maar gebruik, maar deze zijn veel donkerder en een beetje grauw. Dat ik toen dacht: dit is het roggebrood onder de kattenbakkorrels. Het is, net als roggebrood, vast ook beter voor je, maar waarom straalt het dan louter achteruitgang uit?
bottom of page