Dat ik heel lang heb gedacht dat een knipperend oranje stoplicht bij een kruispunt betekende dat je het daar zelf maar moest uitzoeken. Pas toen ik twee jaar geleden rijles nam, ontdekte ik dat er reserveregels zijn, zoals haaientanden, die bij niet werkende lichten de voorrang bepalen. Dat ik het al die jaren daarvoor dus voor niks eng heb gevonden als de bestuurder van de auto waarin ik zat nogal hard op zo’n kruispunt afreed, en ik me er niet mee wilde bemoeien dus dan mijn ogen maar dichtdeed en dacht: op hoop van zegen.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik tegenwoordig van de legpuzzels ben, voor de coronahype begon ik daar al mee. Op zondag ben ik namelijk altijd erg moe van mijn optredens, en puzzelen kan ik dan precies aan qua inspanning. En het geeft toch wat meer voldoening dan de hele dag tv.
Dat mijn legpuzzel van 2000 stukjes gisteravond af was, en ik toen meteen aan een nieuwe van 1000 begon. Dat dat nu alleen als een soort kinderpuzzel voelt, met die grotere stukken en dat kleine totaaloppervlak. De kant had ik binnen een mum van tijd gelegd. Alsof hij precies tussen een echte puzzel en eentje van de snorkels in zit.
Dat ik me overdag niet echt naar voelde door het hele coronagebeuren, maar ’s nachts wel steeds nachtmerries had. Over andere dingen, maar toch. Onbewust grijpt het me wel aan, concludeerde ik toen. Zo empathisch ben ik. Totdat ik aan een ander boek begon, waarin de hoofdpersoon zichzelf niet te gronde richt, en mijn nachtmerries als sneeuw voor de zon verdwenen. Het kwam dus door wat ik eerder elke avond las in plaats van door de beelden op het journaal. Blijkbaar leef ik meer mee met fictieve hoofdpersonen dan met de realiteit.
bottom of page