top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik met mijn vriend en de hond op de hei liep en daar een vage bekende tegenkwam. Dat zij toen zag dat onze hond maar drie poten heeft. ‘Ik ken nog iemand met zo’n hond’, zei ze, ‘maar die gaat er volgens mij wat handiger mee om.’ Dat ik dat helemaal niet leuk vond om te horen, en niet wist hoe snel ik haar moest vertellen dat de onze er eigenlijk ook heel goed mee uit de voeten kon, maar nu gewoon oud aan het worden is. ‘Vroeger liep hij zo vijftien kilometer’, deed ik er nog een schepje bovenop. Daarna piepte ze wel anders.

Dat we daarna weer doorliepen en mijn vriend zei dat het helemaal een beetje pijn deed, dat die vrouw dat zei. Dat ik me toen ineens ook kon inleven in al die ouders die op hoge poten naar de school van hun kinderen gaan om te klagen over hun onrechtvaardige rapport.

Dat ik ons gietijzeren tuinhek in de Hammerite heb gezet. Dat was nogal een werk, want ik deed het met een kwast, spijl voor spijl. Gelukkig oogstte ik er wel bewondering mee van diverse buren. Zij prezen bijvoorbeeld mijn geduld, dat ik eigenlijk helemaal niet heb, maar ik deed nu alsof.

Dat ik na twee dagen kwasten eindelijk klaar was, maar blijkbaar nog even moest afkicken. Dan liep ik met de hond langs een tuin en dacht ik: als je daar nou even wat Hammerite op doet, dan knapt het enorm op. Dat ik toen concludeerde: de wereld is een spijlendal. Er zijn te veel spijlen, en er is ook te veel metaal in algemene zin.

Dat ik het zelfs met de cactus op onze slaapkamer had. Die ziet er mooi egaal groen uit, alleen onderaan de ‘stam’ zitten wat plekjes. Dat ik toen ook heel even dacht: die moet je Hammeriten.

Dat je door de huidige coronamaatregelen extra informatie hebt over de groepjes mensen die je op straat ziet lopen. Als ze dicht bij elkaar lopen en daar niet schichtig bij kijken, zullen ze de regels waarschijnlijk niet overtreden en dus een stel of een gezin zijn. Dat ik nu dus meer over ze weet dan zij misschien zouden willen. Je privacy ligt echt op straat, maar daar hoor je niemand over. Dat ik het ook op tv had: de gitarist van Trijntje is blijkbaar ook haar man. Alsof je gratis roddels krijg.

Dat ik me wel afvraag of dit de handhaving niet lastig maakt voor de politie. Als een agent een groep jongeren betrapt op een feestje, kunnen ze altijd zeggen dat zij de kinderen van Sister Wives zijn en dus gewoon familie. En die mogen dan thuis wel op elkaars lip zitten, maar niet met hun hele gezin de straat op. Zelfs als ze allemaal een hond nemen, zullen ze buiten afstand moeten houden. Bij het uitlaten vormen ze dan een stoet van hier tot aan de hei. Zodra de eerste thuis is, vertrekt de laatste.

bottom of page