top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik droomde dat er een nieuwe vorm van euthanasie was met behulp van kattenbrokjes met een tekstje erop. Als je daar langer dan een seconde naar keek, ging je dood. Mijn vriend vond het geen punt en had het al gedaan, waar ik licht beledigd over was, maar ik wilde vooral zelf heel graag niet dood. Maar ja, ik moest wel de katten eten geven. Hen wilde ik al helemaal niet dood hebben, dus die brokjes moesten eruit gesorteerd worden, maar hoe doe je dat zonder er langer dan een seconde naar te kijken? Het ging trouwens pas in als je naar minstens twee brokjes tegelijk keek. Dat ik toch vond dat de criteria voor euthanasie nu iets te soepel waren afgesteld.

Dat ik toen ook nog knoeide, waardoor alle brokjes over de keukenvloer verspreid lagen, zelfs achter de wasmachine. Ze moesten daar snel weg in verband met de katten, die natuurlijk niet op de hoogte waren van dit nieuwe middel. Dus moest ik ze opruimen en intussen proberen steeds maar naar één brokje tegelijk te kijken. Maar hoe doe je dat als je niet precies weet waar ze liggen?

Dat wij één hele fijne plant hebben. Zodra hij te weinig water heeft, gaat hij heel zielig hangen. Dan geef je hem een bekertje water (hij staat op de badkamer dus dit is ook nog meteen op te lossen met behulp van mijn tandenpoetsbeker), en binnen een uur of wat knapt hij dan zienderogen op. En dan is alles ook meteen vergeven en vergeten.

Dat ik aan het tennissen was maar mijn lichaam niet leek te willen rennen. Alles in mij zei dat ik de bal wel graag goed wilde slaan, maar er niet heen wilde rennen. Dat ik me toen afvroeg of ik gewoon niet van rennen hou, of dat ik het echt niet kán. Voelen andere mensen ook zoveel weerstand als ze in beweging moeten komen maar zetten ze zich daar continu overheen, of hebben normale mensen dit niet? Dat ik wil weten of ik lui ben of zwak.

bottom of page