top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat mijn hond zijn snackjes de laatste tijd niet meteen meer opeet, maar verstopt voor later. Hij zoekt dan een goed plekje in de kamer. Nou is dat nog niet zo eenvoudig, er valt weinig te graven binnen. Meestal gooit hij dan eerst her en der wat kussens overhoop, alsof hij ik weet niet wat moet verstoppen, maar kiest hij uiteindelijk gewoon voor de hoek van de bank. Daar probeert hij het kauwstaafje tussen het kussen en de armleuning te duwen maar dat lukt niet echt, vanwege zijn totale onhandigheid. Wel doet hij dan nog een poging er wat op te leggen. Buiten zou hij zand kiezen, maar dat hebben we binnen niet.

Dat ik dan uiteindelijk een kauwstaafje aantref dat ik meteen zie liggen op de hoek van de bank, met een heel dun plukje kattenhaar erop.

Dat ik een paar keer hardop moest lachen toen ik tijdens Nederland-Duitsland in het stadion zat. Toen een man in zijn eentje ineens met schorre stem ‘HOL-LAND! HOL-LAND!’ begon te roepen. Het was zo absurd, alsof ik in een sketch was beland. En toen er een wave werd opgestart die eerst heel goed werd uitgevoerd. Hij ging van vak naar vak, totdat hij ergens kwam waar ze hem al niet meer eensgezind deden, ongeveer de helft deed nog voluit mee. Bij het vak daarnaast werd het pas echt bont. Daar deed eigenlijk niemand nog de hele wave, maar een paar mensen deden nog wel even hun armen omhoog voor de vorm, zonder daarbij op te staan. Toen konden we daar ook weer mee stoppen.

Dat onze oude kat nu ook op mensen hun hoofd begint te staan. Niet random hoor, alleen bij ons. Of misschien zou ze het ook gerust bij anderen doen, maar treft ze hen nooit liggend aan.

bottom of page