Toeschouwer

Dat ik bij de voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland was. Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten qua sfeer, zou het bijna vechten zijn of eerder carnaval? Met allebei heb ik weinig op. De sfeer was in het begin behoorlijk vrolijk, maar de zingers en joelers bleken dat helemaal geen 90 minuten vol te houden. Soms vond ik het zelfs zielig voor het Nederlands elftal, dat ze een mindere fase hadden qua spel en het publiek dan ook afhaakte. Eigenlijk waren we hele voorwaardelijke steun; als ze toch al goed gingen, wilden we wel even supporten.

Het enige moment waarop ik eigenlijk weg wilde, was toen een klein groepje mensen ‘Alle Duitsers zijn homo’s’ begon te zingen. Ik stond op het punt om er wat van te zeggen, ook al wist ik dat dat geen enkele zin zou hebben. Maar de rest van het publiek nam dit liedje gelukkig niet over, dus voelde ik me met hen des te meer verbonden. Waar ik me wel aan bleef storen, was het uitfluiten van geblesseerde Duitsers. Hoe kun je nou vanaf de tribune zien of degene die op de grond ligt zich al dan niet aanstelt? Als de Duitsers expres lang deden over de bal ingooien of een wissel (omdat ze voor stonden) vond ik het uitfluiten overigens wel volledig terecht. Maar zelf kan ik niet fluiten, zeker niet op mijn vingers. Dus bleef ik een soort toeschouwer. Van het Nederlands elftal, maar ook van de toeschouwers.

Mum

Dat ik niet geloof in hoogsensitiviteit, maar als het toch bestaat heb ik het denk ik wel. Ik kan er niet tegen als de tv te hard of te zacht staat, dat mikt echt nogal nauw. Ik kan niet werken met muziek op, het eten moet precies zout genoeg zijn. En ik kan er tijdens de seks niet tegen als de baard van mijn vriend mijn gezicht kriebelt, dan heb ik het in een mum van tijd helemaal gehad.

Balans

Dat iemand zei dat ik mijn horloge af moet doen tijdens mijn optredens, maar mijn pols is daar heel wit. Daarom besloot ik om hem een tijdje aan mijn rechterpols te dragen in plaats van aan mijn linker. Dat dat totaal idioot voelt. Hij lijkt er niet goed te passen, ik krijg hem niet dicht met mijn linkerhand (terwijl ik toch echt links ben), en vervolgens stoot ik er de hele tijd mee tegen de tafel, wat ik nooit had toen hij nog links zat.

Op een gegeven moment ging ik met de hond naar de hei, hij rent dan naast de fiets. En ineens wist ik helemaal niet meer of hij nou altijd links of rechts van mijn fiets rent. Ik dacht rechts, daar ging hij zelf ook heen, maar door dat horloge aan die arm klopte er niks meer van. Alles was uit balans.