top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik op vakantie een aubergine had gekocht, ook al houdt mijn vriend daar niet zo van. Ze hadden niet zo veel keuze qua groente in de Franse supermarkt. Toen deed ik hem door de pasta, expres al maar de helft en expres in kleine stukjes. Dat hij ze er toen toch uit ging vissen en ik dat niet om aan te zien vond. Maar ik wist dat het niet constructief zou zijn om er wat van te zeggen, ik lust bovendien zelf veel meer dingen niet dan hij dus ik was gewoon onredelijk.

Dat ik na het eten wel besloot om de andere helft van de aubergine weg te gooien, omdat ik geen zin had in nog een keer zo’n moment. Dat ik dat enigszins demonstratief deed: ik liep voor zijn neus naar de koelkast, pakte de halve aubergine en gooide hem hard in het gft-bakje. Dat hij dat niet eens zag. Dat ik toen toch teleurgesteld was, ook al was dit waarschijnlijk wel beter voor de rest van de avond.

Dat ik een dagje thuis was en toen expres een blauwgroene trui aantrok bij mijn mosgroene joggingbroek (geen fel mos hoor, dof mos). Lekker vloeken bij mezelf.

Dat mijn hond zijn snackjes de laatste tijd niet meteen meer opeet, maar verstopt voor later. Hij zoekt dan een goed plekje in de kamer. Nou is dat nog niet zo eenvoudig, er valt weinig te graven binnen. Meestal gooit hij dan eerst her en der wat kussens overhoop, alsof hij ik weet niet wat moet verstoppen, maar kiest hij uiteindelijk gewoon voor de hoek van de bank. Daar probeert hij het kauwstaafje tussen het kussen en de armleuning te duwen maar dat lukt niet echt, vanwege zijn totale onhandigheid. Wel doet hij dan nog een poging er wat op te leggen. Buiten zou hij zand kiezen, maar dat hebben we binnen niet.

Dat ik dan uiteindelijk een kauwstaafje aantref dat ik meteen zie liggen op de hoek van de bank, met een heel dun plukje kattenhaar erop.

bottom of page