Dat ik veel verkeersborden zo lief vind. Niet die gewone witte met een rode rand waar de regels op staan, maar wel bijna alle andere. De herhalingsborden die aangeven dat we nu toch echt in een 30-zone zijn beland, bijvoorbeeld. Ze houden rekening met mijn feilbare geest die niet alles in één keer doorheeft en willen blijkbaar voorkomen dat ik daardoor in de problemen kom. Maar ook de borden met adviessnelheden, dat ze je gratis en voor niets helpen om zo’n scherpe bocht goed door te komen. En we gaan nooit zomaar ritsen, dat wordt altijd vooraf aangekondigd en dan moet je misschien een beetje remmen maar heeft het uiteindelijk ook wel iets gezelligs.
top of page
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik vanochtend op een onmenselijk vroeg tijdstip de trein moest halen, voor mijn doen dan, en dat ik al die andere mensen op het station zag toestromen en een diep medelijden met ze voelde. Dat ik bij de fietsenstalling aankwam en er al helemaal van uitging dat die overvol zou zijn, zoals normaal wanneer ik op het station aankom, maar dat er toen ineens allemaal plekjes bleken te zijn. Dat ik ineens besefte hoe die mensen in die gewone banen zich staande houden: elke ochtend is er een fietsplekje voor ze dat zegt: je kunt hier staan als je wil.
Dat ik het gevoel had dat die hele kutwereld mij het tyfusleven onmogelijk maakt, maar dat ik toen een dutje ben gaan doen en het daarna de gewone wereld maar bleek te zijn.
Dat je altijd even een dutje kan doen, je moet gewoon zorgen dat de tyfuswereld dat niet door heeft.
bottom of page